زبان گفتن و گوش شنیدن

پرویز خرسند (مشهد، ۱۳۱۹) نویسنده و روزنامه‌نگاری است که او را می‌توان با شاخصۀ «ادبیات انقلابی» تعریف کرد. در یک دورۀ درخشان از ظهور و بروز روشنفکری دینی، از نویسندگان صاحب‌نام در این حوزه بوده و از همگامان دکتر علی شریعتی به حساب می‌آمده است. هم‌چنین او ویراستار بسیاری از کتاب‌های دکتر شریعتی بوده است.
کتاب «زبانِ گفتن و گوشِ شنیدن» حاوی مجموعه‌ای از مقاله‌ها و نقدهای پرویز خرسند در حوزه هنر و ادبیات است. بعضی از این‌ها مقالاتی دربارۀ بعضی شاخصه‌های فرهنگ ایرانی اسلامی است و بعضی نیز نقدهایی بر داستان‌ها و فیلم‌ها.
فهرست این مقالات و نقدها چنین است: «نوروز، روزی بیرون از دایره‌ی ‌زمان»، «درِ بی‌کوبه»، «کلمه‌ها و قصه‌ها بی‌مرگ‌اند» (دربارۀ صمد بهرنگی)، «کنیزو، نه قصه که شلاق است» (نقدی بر دو داستان از منیرو روانی‌پور)، «نقدی بر حماسه‌ی کازانتزاکیس»، «با عشق از خاک تا خدا» (نقدی بر دو فیلم)، «آگهی گمشده»، «خوب نه، خوبی».
کتاب با مقدمه‌ای شروع می‌شود که در بخشی از آن چنین می‌خوانیم: « با نام خدا شروع کردم، که سرشار از امید به دست گرم انسانی نزدیک می‌شوم ـ زن یا مرد، دختر یا پسر، دانشجو یا دانش‌آموز، پیر یا جوان، چه فرقی می‌کند ـ که از سر کنجکاوی یا شاید هم برای خواندن این پاره جان مثلاً کباب شده را لمس می‌کنم و این سلام سرگردان و رها شده را می‌شنود و پاسخی می‌دهد و یا روشن‌تر بگویم: اگر مرا «زبان گفتن»ی بوده است، او را هم «گوش شنیدن»ی می‌تواند باشد.»
نثری زیبا با ریتمی تند و گاه حماسی که از شاخصه‌های نویسندگی پرویز خرسند است در این کتاب هم خودنمایی می‌کند و این اثر را جدا از جنبه‌های تحلیل و نقد آن، به جهت زیبایی نثر نیز جذاب می‌سازد.