کبری موسوی قهفرخی را بیشتر با غزل‌هایش می‌شناخته‌ایم، شاعری از غرب کشور که غزل‌های خوب عاشقانه، مذهبی و اجتماعی دارد. ولی او در این دفتر با قالب سه‌گانی به میدان آمده است. در این کتاب ۷۲ سه‌گانی این شاعر را می‌خوانیم.
سه‌گانی به شعرهای سه‌مصراعی گفته می‌شود و گویا در زبان فارسی، سابقه‌ای پیش از اسلام دارد و البته در شعر فولکلوریک بعضی نواحی کشور، تا همین اکنون رایج است. در سال‌های اخیر این قالب احیا شده و در عرصۀ شعر رسمی فارسی هم مطرح شده است.
عنصر مهم در شعر کوتاه، کشف و خلاقیت است و بهره‌مندی از تخیل و هنرمندی‌های شاعرانه. وگرنه کلام به جملات قصار ساده‌ای بدل می‌شود. شعرهای این کتاب از سویی از تخیل خوبی برخوردارند. مثلاً در شعر صفحۀ ۱۷ شاعر دره‌ها را حاصل قهر کردن کوه‌ها می‌داند یا در شعر صفحۀ ۲۱ مِه را حاصل ابری می‌بیند که زیر چرخ له شده است. از سویی دیگر این آثار برخلاف هایکوهای خارجی که غالباً تصویری ساده و بدون هیچ قضاوت عاطفی هستند، از عواطف انسانی هم بهره دارند:
شاخه، خشک از غم دل‌کندن برگ
نفس باغ پر از خش خش مرگ
تازه این اول بی‌مهری‌هاست
و بالاخره مزیت مهم دیگر این شعرها، موزون بودن آن‌هاست و نیز استفادۀ گاه‌به‌گاه از قافیه، که این هم در عرصۀ شعرهای کوتاه روزگار پدیده‌ای است نادر. به این صورت، مثلث «تخیل، عاطفه، موسیقی» را در این شعرها کامل‌تر می‌یابیم.
قرن‌هاست
جمعه، هرچه رشته پنبه می‌شود
تو نمی‌رسی و شنبه می‌شود
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.