دکتر شریعتی دربارۀ روحانیت گاهی به مهر و گاهی به کین، بسیار سخن گفته است. این سخنان دکتر، از خودِ عنوانِ «روحانیت» که دکتر آن را نمی‌پسندید و تعبیر «عالمان دینی» را ترجیح می‌داد، شروع می‌شود تا ساختار علمی حوزه‌های علمیه و نقش عالمان دینی در جریان‌های سیاسی قرون اخیر ایران. شناخت دکتر از روحانیت گسترده و عمیق است. موقعیت خانوادگی و حشر و نشر مستمر با عالمان زمانه موجب شده است که او به نقاط قوت و ضعف و نیز به زوایای صنفی جامعۀ روحانیت وقوف داشته باشد. ولی در مجموع دیدگاه دکتر نسبت به روحانیت مشفقانه و اصلاح‌گرانه است و شائبۀ حب و بغض‌های معمول روشنفکران را ندارد. اینکه روشنفکری درگیر با زمانه، با مشغله‌های فراوان، بنشیند و دربارۀ ساختار نظام درسی حوزه بنویسد نشان دل‌مشغولی و حاکی از امید و خوشبینی اوست، که نشانه‌هایی از آن را در این کتاب می‌بینم. این کتاب در واقع صورت گردآورده‌شدۀ تعدادی از مقالات و جزوه‌های دکتر دربارۀ روحانیت است و اول بار به وسیلۀ انتشارات سپیده‌باوران به این صورت تدوین شده است.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.