مجنون در تهران

این کتاب اولین مجموعه شعر از شاعری جوان است که نشان داده است می‌تواند از غزل‌سرایان خوب روزگار باشد. حسین دهلوی متولد ۱۳۷۲ شاعری است که هم غزل خوب می‌سراید و هم رباعی؛ و در این کتاب ۲۰ غزل و ۳۰ رباعی از او را می‌خوانیم.

شاید بتوان تعبیر «نوهندی» را برای شاخه‌ای غزل‌های شاعران این روزگار به کار برد، شاعرانی که می‌کوشند بعضی تجربه‌های شعر مکتب هندی را با زبان امروز درآمیزند و یکی از نمایندگان شاخص آن‌ها در شعر امروز، فاضل نظری است. حسین دهلوی را هم می‌توان از این گروه به حساب آورد، هرچند استقلال خود را دارد و مثل بعضی جوانان دیگر چشم و گوش بسته از دیگران پیروی نمی‌کند.

نقشه را تا انتها رفتم، نشان از گنج نیست

حاصل جان‌کندنم چیزی به غیر از رنج نیست

عشق تو چاقوی زندانی و من بازیچه‌اش

حاصلی جز زخم رسوایی بر این نارنج نیست

جفت شش می‌خواستم در عشق، اما سال‌هاست

با چنین بختی، امیدی هم به چار و پنج نیست

از نظر محتوایی، شعرهای این دفتر بیشتر عاشقانه است و در مواردی شعرهای مذهبی، به خصوص عاشورایی هم دارد.

هم‌چنان که گفتیم تعدادی رباعی از این شاعر هم در این کتاب می‌خوانیم. به نظر می‌رسد که قوت شاعر در غزل بیشتر است، هرچند رباعی‌ها هم خالی از طراوت و جذابیتی نیست:

شاعر شده‌ام پس از دل‌آزاری تو

عمری است دلم اسیر عیّاری تو

دیروز عجب مرگ گوارایی بود

با قهوۀ چشم‌های قاجاری تو

در مجموع این کتاب را یک مجموعۀ قوی، جمع و جور و یکدست از شاعری می‌یابیم که آینده‌های بهتر از این را هم در کارش می‌توان امید داشت.