روضه در تکیه پروتستان ها

علی‌محمد مؤدب از شاعران مطرح دهه‌های هشتاد و نود بوده است، با آثاری در هر دو حوزۀ کلاسیک و شعر نو. این کتاب، تعدادی از شعرهای کلاسیک علی‌محمد مؤدب را در خود دارد یعنی ۱۱ چهارپاره، ۴۰ غزل و ۲۰ رباعی و دوبیتی
شعرهای این کتاب را می‌توان از شعرهای اجتماعی و حتی گاه سیاسی این شاعر دانست، آثاری که بیش از هرچیزی، موضع محتوایی‌شان خود را نشان می‌دهد. در واقع این کتاب را باید شکوائیۀ شاعر نسبت به اوضاع زمانه دانست، شکوائیه‌ای که در عین برش و تندی محتوا، از هنرمندی‌های شعری نیز هیچ دور نیفتاده است.
چشم بازار جهان از گریۀ من روشن است
از بهشت آورده‌ام بغضی که سوغات من است
می‌دوم در چارسو با بادهای دربه‌در
آتشی از باغِ بالا در درونم روشن است
هستی از پیشانی بی‌سجدگان یخ می‌کند
باد اما صبح و شب سجادۀ آویشن است
یکی از برتری‌های مهم این کتاب، تنوع فضاها و مضامین شعر است. شاعر هم به بی‌عدالتی‌ها می‌پردازد، هم به فسادهای اقتصادی و اجتماعی و هم به وضعیت اقشار مختلف جامعه. چنین نیست که همه شعرهای او کلی‌گویی‌هایی نمادین نسبت به مسائل باشد. به واقعیت‌هایی که از آن‌ها می‌گوید نزدیک می‌شود و آن‌ها را به صورت عینی بیان می‌کند، ولی با بیان شاعرانه. چنین نیست که پرداختن او به جزئیات، شعرش را تاریخ مصرف‌دار ساخته باشد. سخن را با اشاره به شعری از این دست که برای نظافتچی خوابگاه دانشجویی سروده است، به پایان می‌بریم، موضوعی که شاید کمتر دستمایۀ شاعران دیگر بوده است:
آهسته چون نسیم، تو با دست‌های سرد
هر روز رُفته‌ای ز رخ خوابگاه، گرد
خو کرده با حضور تو یخچال، اجاق گاز
دلگرم با وجود تو انگار گرم و سرد
جارو به خنده می زنی، از راه می‌رسی
پاکیزه می‌شود دل من از هزار درد