سی ساغر سحری

رمضان ماه نیایش است و از سوی بزرگان دین، دعاهایی، هر یک برای روزی از ایام سی‌گانۀ این ماه مبارک بیان شده است. این دعاها حاوی معارف و آموزه‌هایی از دین هستند که برای عموم خوانندگان آن‌ها پوشیده است، هم به سبب ناآشنایی احتمالی با زبان عربی و هم به سبب رازآلودگی این معارف که بسیار مواقع به شرح و پرده‌گشایی نیاز دارد.
محمدرضا مروارید در کتاب «سی ساغر سحری» در پی برگردان کردن این دعاها به فارسی و به این ترتیب، رازگشایی و بیان معارف نهفته در آن‌ها برآمده است. او خود در مقدمۀ کتاب می‌گوید «هر چند در پارسی‌شده‌ی این راز و نیازها، اصلی‌ترین بن‌مایه‌های پنهان در متن آمده، و تابشی از آن سی آینه‌ی معنوی بر پهنه‌ی آن بازتابیده، هرگز اما خود را به واژه‌های آن پابند ندانسته‌ام، که برگردان عریان، هیچگاه بلندای آن نیایش‌ها را برنمی‌تابد، پس گاه بر آن افزوده‌ام، گاه از آن کاسته‌ام، این سو رفته‌ام و آن سو غلتیده‌ام و چونان گوی سرگردان، خویش را اندر خَم چوگان او نهاده‌ام تا آن را به زبانی همگانی واگویه کنم.»
با هم بخشی از برگردان دعای روز دهم ماه رمضان را می‌خوانیم:
«خدایا !
دَه روز است که کام از طعام فرو بستهام
و از شهد و شیرینی گسستهام
دَه روز است که به لطف و کرم تو، گناه و ناپسند را فروهشتهام
و اگر تو بپذیری، در صف پرستندگانت نشستهام
امروز امید آن دارم که در این بزمگاهِ خویش مرا نزدیکتر بنشانی
و لذت قرب آستانت را نیز به من بچشانی
ای که همهی پویندگان، راه تو را میپویند
و همهی دردمندانِ خواهنده، نزدیکی به درگاه تو را میجویند
بر من نیز نیکی و پاکی تمام کن
و آتش سوزان دوزخ را بر پیکر رنجورم حرام»