این کتاب حاوی سی غزل از شاعر توانای خراسانی، امین صدیقی نیشابور است. سیمای شعر امین صدیقی در این کتاب را باید آمیزه‌ای از «عشق و وطن» دانست، چیزی که در نام این کتاب هم هویداست. شعرها غالباً عاشقانه و البته در مواردی اجتماعی و میهنی است و البته چنان که گفتیم، گاهی مرز میان این معانی در آثار این شاعر خیلی صریح نیست، به گونه‌ای که عاشقانه‌ها رنگی از حس وطن‌دوستی دارند و وطنیات، حس و عاطفۀ عاشقانه.
از نظر زبان هم شعر امین صدیقی آمیزه‌ای از زبان فاخر خراسانی و در عین حال ویژگی‌های زبان امروز را دارد. چنین است که این زبان را هم نیرومند و با پشتوانه می‌یابیم و هم سرزنده و امروزی.
نه شیر باشم از این پس اگر بیاسایم
که لحظۀ خطر و موعد ستیز آمد
به زخم‌های تو شاید پریّ دشت گریست
که نرمۀ نمک از ابر، ریز ریز آمد
این شعرها هم‌چنین از هنرمندی‌های تصویری و مضمون‌سازی‌های جذاب هم به خوبی بهره‌مند است. در مجموع میان صورت و سیرت آن‌ها تناسبی خوب می‌یابیم. شعرها شفاف و بدور از پیچیدگی‌های مزاحم است، ولی در عین حال از بعضی ریزه‌کاری‌ها هم بهره دارد، مثل ساختن تعبیر «خویش نه تن» به قرینۀ «خویشتن» در این بیت:
به کهرباییِ آن لحظه‌ها نفهمیدم
چرا گریختم از خویشتن، به «خویش نه تن»
ویژگی دیگری که می‌توان آن را یک خصوصیت سبکی امین صدیقی دانست، تلمیح‌ها و اشارات تاریخی بسیاری است که در شعرهایش نهفته است و در این زمینه شاعر از هر دو حوزۀ فرهنگی ایرانی و اسلامی بهره گرفته است.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.