کافه داش آقا

فقط یک پنجره کافی بود که تو رو از اون دید و نوشت.
مثلا پنجره آپاراتخانۀ سینما ایران یا همون دیده‌بان، تئاتر ملّی با سینمای تابستانی‌اش، تو اون وقتی که ارگ، خوشحال‌ترین خیابون مشهد بود.
انگار شادی می‌فروخت.
توی ارگ بزن و بکوب و رقص و آواز، بیا و برو لات و گنده‌لات، یک‌جا بودند که همه‌شون، نه کم‌شون یا بیشترشون، همه‌شون اهل صفا بودن.
اصلِ دل.
سفت و میخِ پای حرف وایستادن.
صاحبش که همۀ همه بود، اسمش داش‌‌آقا بود.
واله و شیدا،
خب‌رو،
خندان،
بی‌دل‌دل و جون‌کندن، بخشنده بود.
آقا بود که می‌گفتن داش‌آقا. داش بود که می‌گفتن داش‌آقا.
داش و آقاش با هم پیوسته، کنار هم می‌نشست؛ وگرنه اسمش که داش‌آقا نبود، صفتش بود.
آقا میرعلی‌اکبر تبریزیان