نقاش

تاریکی، نیروهای جسمِ حیوانِ شکارچی را به فعل درمی‌آورد؛
اما از زمانی که بشر، دام و اسب را رام کرد و داس و نیزه ساخت کارایی غرایز و حواس جسم به تدریج به استحاله‌شدن در تعاریف، ضعیف‌تر شد و با تکامل مدنیت و پیدایش تکنولوژی و خیابان، رقیق‌تر شد،
و زمانی که بشر، کت‌وشلوار و کراوات به تن کرد و تانگو رقصید دیگر نیروهای جسم، به دام و اسبِ رامی مبدل شدند که برای منِ اجتماعی، نقش گارسون و پیشخدمت را بازی می‌کردند.
با این‌حال اگر شهر، محل سکنای آدم متمدن بود، و تمدن، تفسیر آدم اهلی و مؤدبی که در بین خطوط قرمز به چپ و راست نمی‌پیچید، در زیر پاهای شهر آن‌جا که زایده‌های تمدن را دور می‌ریختند آدم‌ها بین جسم و منِ اجتماعیِ سرگردان، نقش گرگ و گوسفند را برای خود و دیگران بازی می‌کردند، و غرایز و حواس‌شان از نو بیدار می‌شد و پیراهن تکامل را می‌درید تا به عقب بازگردد.